दुनीयाँ आज २०७३ साललाई विदाई गर्दैछ । अनि चौहत्तर साललाई अधिक हर्ष र उल्लसका साथ नववर्षको रुपमा स्वागत गर्दैछ । बितेका ३ सय पैँसठ्ठी दिन उदासिन बनेकाहरुको अनुहारमा समेत उमङ्गको नवीन चमक बढ्दैछ, नव वर्षको आगमनले । भित्रेपात्रोहरुले पनि प्रत्येक सालहरु झैँ जीवन फेर्दैछन् । रंगिदैछन् फेसबुक र ट्वीटरका भित्ताहरु, पत्र–पत्रिकाका पानाहरु; शुभकामना र शुभेक्षाले ।
तर, मेरा आशाका मञ्जरीहरुमा उल्लास छैन । अपूर्ण सपनाहरुमा उत्सव छैन । मेरा लागि चौहत्तर साल त के यो युग नै पुरानो, मधुरो र फाटो छ । केबल केही पाउँने इच्छाहरुको गतिमात्र तिब्र छ, मनमा । सिक्ने चाहानाहरु सबै मन्द छन् ।
खै किन हो ? मेरो लागि घृणित बन्दैछ यो सालको नयाँ वर्ष पनि । विगतका वर्ष झैँ आक्रोस मात्र पोख्न मन छ; बढि सम्भाषण, घटि काम गर्ने नेतृत्व र अधिकार खोज्ने तर जिम्मेवारी देखि त्रसित बन्ने उपभोक्तासँग ।
नववर्ष, आज मलाई काँडा बनि बिझिरहेको छ । सदाझैँ लट्ठ्याउन त खोज्दैछ नववर्षको आगमनले । तर यो नववर्ष पनि त्यति तागत बोकेर आएको छैन जसले म जस्ता म हरुलाई लट्ठ्याउन सकोस् । बाईस वर्षसम्म नयाँवर्ष मनाउने जाँगर चढेकै छैन, ममा । नववर्षको उल्लास र हर्ष प्रति पनि म सन्तुष्ट छैन ।
तनाव र कष्टपूर्ण ३ सय ६५ दिन खपिएको वर्ष, या अझै ३६५ दुःखका दिन थपीएको समय, के सम्झेर म यो नयाँ वर्षलाई खुशीको रुपमा स्वीकारु ?
यो समयलाई अहिलै म उत्सवको रुपमा स्विकार्न सक्दीन । किनकी मेरो देशमा त्यस्तो कुनै परिवर्तन भएको छैन । जसले सर्वसाधारणको आँखामा स्थायी खुशी भर्न सकोस ।
दुई वर्ष त हेर्र्दैमा बिते तर भूकम्पबाट पीडित हामीहरु हाँसेका छैनौँ । राजनीतिले हामीलाई रगत बगाउन मात्रै उचालेको छ । सहयोग र सदभावनाको राजनीति कसैले देखाउन सकेनन् । सधैं बोतल भारतको, बिर्को चाइनाको र खोल्ने हात मात्रै नेपालीको बन्यो । त्यसैले त ढोका बाहिरको गोली बेकसुर घरभित्र पस्दासम्मपनि हामी बोल्न सक्दैनौँ । बरु टाउको थापेरै बसौँला, र सहौँलापनि पुस्तौँसम्म ।
हामी सबैलाई चान्हिछ– खाना । सबैलाई चाहिन्छ– खुसीको बास । यसका लागि काम गर्न सक्दैनौँ र हामी ? नेपालको भन्दा केहिबढि पैसा कमाउन पाउँदा त हामी विदेशमा धेरै मेहनत गरिरहैकै छौँ । त्यो यहाँ गर्देनौ र ? के नेपालमा कामै छैन र ? बनिसके र सबै सडकहरु ? बलिसक्यो, सबै बस्तिमा बिजुली ? अस्पतालहरुले काम नपाएर बन्द हुनपर्ने अवस्था आइसक्यो र ? हिमाल, पहाड र तराईका सबै पाखा र खेतहरु बनिसके हरीयाली ?
कुन क्षेत्र समृद्धीको पूर्णतामा पुगिसक्यो र; पर्यटन ? शिक्षा ? कृषी ? प्रविधि ? कुन ?
हो, यहाँ काम नभएको होइन । तर, काम अह्राउनेले काममात्रै दिए– काम अनुसार पैसा दिएनन् । काम गर्नेले पनि त्यस अनुसारको ज्याला त सधैं चाहे तर माँग्न सकेनन् । डराउनेहरु पाउनै पर्ने ज्याला पनि नमागी बाध्यताले अझँै काम गरिरहेका छन् । विस्वास छः माग्दैनन् पनि उनीहरु । बरु नडराउनेहरु बोले । बोलाइले सार्थकता नपाएपछि पो बिदेशिए उनीहरु । तर ति मध्ये कोहि भने आफ्नो पसिना आफ्नै खेतमा बगाइरहेछन् । र आफ्नो आम्दानीमा पूर्ण रमाईरहेछन् ।
सरकारले चाहिँ नीतिमात्र दियो– कार्यान्वयनमा जोड दिएन । हामीले इमान मात्रै दियौँ– आफैँ अन्यायमा पर्दा समेत बोलिदिएनौँ । सरकारले सुन र पेट्रोलको भाउ घटाउ भनेको मात्रै सुन्यो, सहरमा घरभाडा र गाउँका लागि माल–सामान ढुवानी भाडा घटाउ भनेको कहिल्यै सुनिदिएन । आफ्नै देशमा उत्पादित बस्तुको मुल्य नियन्त्रण गर्न नसक्ने सरकारले सस्तोमा धातु र पेट्रोलीयम पर्दाथ दिन सक्ला भनेर कसरी आशा गरौँ हामी ?
देश बन्छ या बग्रिन्छ भन्नेकुरा राजनीति मै निर्भर हुन्छ । र राजनीतिलाई कुन बाटो लैजाने त्यो नेतृत्वस्तरबाटै निर्धारण हुन्छ । राजनीति सहि या गलत कुन बाटो हिडिरहेको छ ? मैले बझ्न सकेको छैन । तर राजनीतिले हिडाएको बाटोमा जनताहरु अनुशासन र इमान्दारिताकासाथ चुपचाप पाइला चालि रहेछन्, हिडिरहेछन, र दैडिरहेछन् । यौ यात्रा टुङ्गिएकै छैन । र सायौँ नववर्ष आउँदा पनि यो टुङ्गिने छैन ।
सोहि मार्गमा दौडिरहेछु म पनि । तर मेरो दौडाईमा अत्यास र भौतारिदो लालस मात्र छ, उत्साह छैन । केका लागि दौडिरहेको छु म यो पनि मलाईं एकिन छैन ।
म हरपल सन्तुष्ट हुदै, देशको पीडा निवारणमा जुट्न चाहान्छु । देश रहेसम्म वुबा, आमा, नातागेता खासमा केहिपनि चाहिदैन मलाई । अमेरीकाको पेण्टागन या मुम्बईको ताजमहल केहि पनि चाहिएको छैन । बरु मेरो सगरमाथाले शिर ननिहुँराओस । नववर्ष या कुनै मिडसमर इभ नै पर्खिनु परेको छैन म रमाउन । केबल देश र जनता सुखको मार्गमा हिड्न पाएको दिनको प्रतिक्षा भने म गरिरहेको छु । बसाउन खोजिरहेछु, देशको अस्तीत्व र मर्दा छातीमा सूर्य–चन्द्रांंकीत झण्डा टाँग्ने अधिकार ।
म तबसम्म यस्ता ३६५ दिनको समयलाई नयाँ वर्ष मनाउन सहमत हुने छैन । जबसम्म हरेक नेपालीलाई आफ्नो पौरखमा देशभित्रै रमाउने वातावरण बन्ने छैैन् । सबैको व्यवहारमा नौलोपन र अधिकारमा समावेशी विभाजन नआउदासम्म मलाई नववर्षको उत्सवमा रम्नु छैन ।
चाहे जे सहनु परोस । मेरा हरपलका बाधाहरु झन बलिया पार्दै बाँधीरहने छु । सबै खुशी र चाहानाहरु पनि त्यसै परिवर्तित नववर्षको निम्ती साँचिरहने छु । जो मलाई तलको घाटमा तडपी–तडपी कुरिरहेछ ।
0 टिप्पणी:
Post a Comment